Inez Bruin, Kayleigh Vermaas en Sanne Jonker zitten in 5 vwo op het Jac. P. Thijsse College te Castricum en doen mee aan een project van de Junior Academy, in samenwerking met de VU Amsterdam. Het project is gemaakt voor leerlingen uit Nederland en leerlingen uit een ontwikkelingsland, met samenwerking als doel. Voor hun project doen ze onderzoek naar vrouwenbesnijdenis in Gambia, en dit doen zij in de vorm van een profielwerkstuk.
Mede dankzij sponsoren hebben zij een reis gemaakt naar Gambia, en zijn de Gambiaanse studenten, waarmee zij samenwerkten, naar Nederland gekomen. Ze vinden dat het daar bespreekbaar moet worden, en natuurlijk het liefst helemaal verdwijnt. Ondanks dat president Yammeh in 2015 een verbod op vrouwenbesnijdenis aanvaardde, gebeurt het in sommige gebieden in Gambia nog steeds bij 90% van de meisjes. Samen met de verschrikkelijke gevolgen die bij het besnijden van meisjes en vrouwen kunnen optreden, zijn zij zeer bewust geworden van dit probleem. Zij willen graag dat dit probleem wordt aangepakt, en willen hier graag een steentje aan bijdragen.
Op maandag 12 november zijn Sanne, Kayleigh, Inez en hun leraar Paul van Son naar Gambia gevlogen en vertellen over hun indrukwekkende reis:
“The Gambia staat bekend als de ‘Smiling Coast van Afrika’, en eerlijk is eerlijk deze naam verdient het land! Wij zijn zelf nog nooit zo hartelijk ontvangen in een toch wel heel anders en wereldvreemd land voor blanke westerse meisjes. Wit of zwart, katholiek of islamitisch, het maakt daar allemaal niks uit. Dit project ging in samenwerking met de universiteit van Gambia maar ook met Mucki Bojang, iemand die een geweldige school heeft opgericht voor weeskinderen, kinderen die niet het geld hebben om naar school te kunnen gaan, eigenlijk voor iedereen die een handje kan gebruiken.
Bij de basisschool hoorde een klein hutje waar wij mochten verblijven voor de komende 7 dagen. De eerste dag hebben wij al mogen genieten van kinderen, die zo blij waren dat ze naar school MOCHTEN! in plaats van moeten. Toen de meester sommen op het bord aan het schrijven was, gingen de kinderen al schrijven. Muisstil werd het in het klaslokaal. Al voordat de meester zijn laatste som op het bord had geschreven, waren de meeste kinderen al klaar met de sommen. Alle handen gingen omhoog… de grootste eer die je daar kan verdienen is de sommen als eerste af hebben en daardoor dus de beurt verdienen om te laten zien wat je kan. Als mijn leraar wiskunde aan ons vraagt wie het antwoord wilt vertellen, duikt iedereen nog net niet onder zijn tafel. Dit was een echte ‘eyeopener’!
Die eerste dag heeft al zoveel met ons gedaan. Als rijke Nederlanders vinden wij het maar normaal om naar school te gaan en daarover te klagen. Deze kinderen moeten soms voor dat ze naar school gaan keihard werken, om hun schoolgeld bij elkaar te verdienen om vervolgens nog een hele dag naar school te gaan, en daarna weer te gaan leren. Wij gaan eigenlijk achteloos met de kans om te leren om… want ja het is normaal. De enige kans op een betere toekomst voor deze kinderen is educatie, en ze werken er dan ook keihard voor!
De volgende dagen hebben wij heel veel gesprekken gehad, zowel met medici, parlementsleden, vrouwenorganisaties, gezondheidsorganisaties maar ook met bijvoorbeeld een vrouwenbesnijder. Bovenal ging onze aandacht uit naar de mening van de mensen die in de keiharde wereld leven van de toch wel arme maar altijd lachende maatschappij. FGM is nog steeds een zeer groot probleem in vooral Afrikaanse landen. In Gambia worden nog zo een 80% van de meisjes besneden en dit zorgt voor tragische verhalen.
Na een aantal interviews kwamen we er al snel achter dat de mensen zich verschuilen achter hun religie en cultuur. De besnijdenis zit zo diep in hun cultuur geworteld, dat het zeer moeilijk gaat worden om dit aan het oppervlak te krijgen. Zo hebben wij veel verhalen gehoord, ook over de meiden waarmee samenwerkten, die toch wel erg schokkend zijn. Er zijn heel veel redenen voor de Gambiaanse bevolking om de meisjes te besnijden. De clitoris wordt bijvoorbeeld gezien als onrein, maar het gaat ook rond dat een onbesneden clitoris uitgroeit in een penis. Als je als 16 jarig meisje dit te horen krijgt, kan je je daar weinig bij voor stellen. Er heerst een sociale druk. Een onbesneden vrouw wordt niet geaccepteerd, en dus ben je het zwarte schaap in je gemeenschap. Wij hebben ongelofelijk veel informatie en verhalen gehoord. Helaas is een bericht niet genoeg om dit allemaal toe te lichten en gelukkig heb ik hier een heel profielwerkstuk voor.
Deze reis heeft meer met ons gedaan dan dat we ooit hadden kunnen bedenken. Misschien klinkt het raar, maar het verandert je als mens, en helemaal als meisje van 16. We hebben keihard gelachen, gezongen, gedanst maar ook gehuild met dikke tranen om de verhalen van de meisjes. Bovendien hebben we heel veel geleerd van alle mensen die wij hebben ontmoet. Gambia is een prettig land met prettige mensen en door de goede begeleiding van meneer van Son hebben wij goed kunnen praten over alles wat er was.
Deze week zijn wij druk bezig met het schrijven van ons profielwerkstuk. Ook zijn de Gambianen in ons mooie maar o zo koude!! Nederland geweest. Ze vonden het onwijs gaaf en vooral heel mooi om dit project te kunnen doen. Samen zijn wij naar de VU geweest, en vooral zijn we aan het discussiëren over de strategieën om FGM volledig te stoppen.”